I Bergen lever veldig mange fine folk. Det er nestan så mange at det vert vanskeleg å tenke på det medan ein sit i bjørneland og stappar altfor store bjørneskit oppi altfor små røyr. For eksempel har ein Kari og Mina. Kari er stor og Mina er lita. Begge er heilt utruleg fine og greie.
Mina og Mino og Mina og Mino og Mina og Mino og Mina og Mino og Mina og Mino og Mina og Mino og Mina og Mino og Kari og Mari. (Mino er oppkalla etter Mina, men Mari er ikkje oppkalla etter Kari)
Denne dagen hadde dei bestemt seg for å prøve lykka på andelotteri, og eg slo følge. 
(Då den fine kjærasten min høyrde om kva som skulle hende, forberedte han seg straks på andemiddag…ting han ofte tenkjer på: And til middag og jobb.)
Mitt eige dokument vart skaffa til veie:
Kryss fingrane for and nr. 470.
Mina, som ikkje akkurat er yngst på skulen, kledde seg i siste mote.
cool..
Det tok lang tid før endene vart sluppe fri, og vi plukka blomar i ventetida.
…og så var vi tøffe og hang på gjerdet..
..medan vi stod slik og kikka på elva byrja Kari å danse…typisk ho!
Nei, men så gammaldags…Mina kunne vise korleis dansing eigentlig skulle gjerast:
Wow…….
Eg vart nøyaktig like imponert over begge to.
Og ENDELEG kunne dei sleppe endene fri, til stor jubel frå alle som hadde samla seg ved gjerdet.
Vi måtte springe som galningar for å halde følge, gjennom kyrkjegarden (der Hjalmar ligg begravd, han var litt streng og veldig koseleg då han levde). Og forbi bygningar..
..ved brua stoppa vi litt opp. Endene dreiv forbi rett under oss. Dei fleste låg midt i strømmen, medan nokre få hekta seg opp ved kanten…vi kunne såvidt skimte nummera på desse…..430, 411, 333, 347, 469, 176….hey, vent! 469??? Det var jo Mina sitt nummer! Kari var kjapptenkt, og heiv seg på ein redningsaksjon!
Ein annan mann som ville redde si and overtok stafettpinnen…
Nede ved havet kunne vi kjøpe kaffi og kaker.
Endene vart fanga opp i eit nett:
Ved breidda låg det store haugar med ender. Mina greidde tilslutt å finne våre, og det vart dagens opptur. Hurra! Vi fann endene! Dei kom ikkje først, men vi fann dei! Hurra for oss! Og hurra for Mina!
bjørnedetektivens blogg 